Yeterince İyi Bir Ben

  BEN DEĞERLİYİM, BEN YETERLİYİM… Özgüvenin temelini tanımlayan iki önemli kavram… Kişinin kendisinin, her şeyden önce insan olma değerinin farkında olması. Hep vurguladığım gibi yeterli olduğu şeylerin bilincinde ama aynı zamanda geliştirmesi gerekenlerle barışık olması… Öz değerlilik, ana rahmine düşmeden önce ebeveynin bebeğini istemesiyle, kabulüyle başlıyor aslında. Anne bebeğini kucağına aldığı andan itibaren bedenine kodladığı her türlü şefkatli, sıcak dokunuş, kulağına söylediği bir ezgi, ihtiyaçlarını giderirken dokunma ve konuşma tonu hepsi önemli birer motif öz değerlilik algısında. Bebeklikten çocukluğa geçişle birlikte, okul, öğretmen kavramlarının çocuğun hayatına girmesiyle öz yeterlilik algısı şekilleniyor. Bilinçli bir anne baba tutumuyla, hayatın getirdiklerini ruh sağlığı ölçütlerinde karşılaması öğretiliyorsa çocuğa, benlik algısı olumlu, öz değerliliği yüksek bireyler yetişiyor. İşler yolunda gitmediğinde psikolojik sağlamlığı ölçüsünde bir sonraki duru...

  NEDEN BU TOKSİK İLİŞKİNİN İÇERİSİNDEYİM? Başından beri bir arpa boyu yol alamadığımız hatta benlik saygımızı aşağı çeken, bize kendimizi değersiz hissettiren ilişkiler… Toksik ilişkiler… İş hayatında, akrabalarımızda ve tabi ki romantik ilişkilerde, önce her şeyin çok keyifli başladığı ama zaman geçtikçe birlikte olduğumuzda, bizi aşağıya çeken, negatif hissettiren, sanki hazmedemediğimiz midemize oturan bir yemek yemiş gibi hissettiren birliktelikler. Geri dönüp baktığımda çok sağlam yaşadığım toksik ilişkilerim oldu, özellikle iş hayatımda ve tabi o kapana kısılmışlıkla alternatif yollar keşfedemediğim için maruz kalmayı sürdürdüğüm, şimdiye geldiğimde keşke dediğim ilişkiler. Evet ama hep söylediğim gibi, o ‘keşke’ olmasaydı sonrasındaki ‘iyi ki’ler olmazdı. Derslerimi almasaydım, neden ben bunu yaşıyorum diye kendime sorup farkındalığımı arttırmasaydım hayatım bir toksik ilişki yığınına dönüşebilirdi, tıpkı bunu yaşayan bir çok kişi gibi… Peki iş ortamınızda, romantik...